Belting

Πολύς λόγος γίνεται για το belting!! Να πω λίγα λόγια για αυτό το καυτό θέμα. Eίναι μία τεχνική που προήλθε κυρίως απο αφροαμερικάνους καλλιτέχνες αρχές του 20ου αιώνα. Στο Belting ουσιαστικά ο τραγουδιστής τραγουδάει υψηλές νότες με τη δύναμη και την ένταση που συνήθως συνδέονται με τη φωνή της ομιλίας, την στηθική φωνή, και αυτή είναι η μεγαλύτερη σύγχυση που υπάρχει στον κόσμο του μοντέρνου τραγουδιού. Η κεφαλική φωνή θεωρείται «ψεύτικη» αφού μετά το 1ο πέρασμα η φωνή έχει την τάση να «σπάει». Και αυτό γιατί στο belting, συνήθως, οι τραγουδιστές σπρώχουν την φωνή της ομιλίας, την λεγόμενη στηθική φωνή προς τα πάνω, όσο πιο ψηλά μπορεί να πάει, χρησιμοποιούν τους μυς του λαιμού αντί για την διαφραγματική αναπνοή με αποτέλεσμα να φωνάζεις. Οι περισσότεροι ανοίγουν το στόμα πάρα πολύ, σε φάρδος, και στην μετάβαση απο την στηθική στην κεφαλική φωνή σπάει σε φαλσέτο (ψιθυριστός ήχος),  ανοίγουν οι χορδές και έτσι χάνεται η μισή ή και τα 2/3 της έκτασης του τραγουδιστή.

Το belting, ουσιαστικά, ξεκίνησε την δεκαετία του ΄50 και προήλθε κυρίως απο το Broadway musical, όπου έπρεπε να τραγουδάς όπως μιλάς, ώστε να εξυπηρετήσεις τον ρόλο που υποδυόσουν.

Το συναντάς σε μαύρους τραγουδιστές και τραγουδίστριες του blues, gospel, R&B, πού λόγω κατασκευής (μεγάλα ρουθουνια, μεγάλα ηχεία (ρινικά/φαρυγγικά) είχαν δυνατή φωνή απο την φύση τους. 

Στην Αμερική, όσοι τραγουδούσαν work songs, gospel και blues θεωρούνταν shouters (φωνακλάδες). Η εργασία στις φυτείες έκαναν τους αφροαμερικάνους να μιλάνε δυνατά και να τραγουδάνε δυνατά. Δεν έχει σχέση η ζωή στην πόλη όπου πρέπει να μιλάς χαμηλόφωνα για να μην ενοχλείς τους γείτονες.

Τότε δεν υπήρχαν δάσκαλοι φωνητικής, ειδικά στις αφροαμερικάνικες γειτονιές. Οι δάσκαλοι που υπήρχαν ήταν καθαρά δάσκαλοι κλασσικού τραγουδιού γι' αυτό και στα παλιά μιούζικαλ (1920 - 1950) ακούς ηθοποιούς να τραγουδάνε με κλασική τεχνική. 

Η αλλαγή έγινε με το rock and roll, to R&B, Soul, όπου οι τραγουδιστές που εμφανίστηκαν, οπως ο Ελβις, η Τζόπλιν, η Αρήθα Φρανκλιν, η Τίνα Τένρνερ και τόσοι άλλοι, που τραγουδούσαν με έναν τρόπο που στον κόσμο του τραγουδιού παγκοσμίως, ήταν άγνωστος. Φαινόταν ότι τραγουδούσαν με την φωνή της ομιλίας η οποία ανέβαινε σε υψηλότερους τόνους.

Αυτό, στην κυριολεξία, προκάλεσε κομφούζιο στους τραγουδιστές. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε και ενώ εκείνοι μπορούσαν, οι υπολοιποι ειχαν το παιχνίδι χαμένο. Πολλοί τραγουδιστές έχασαν την αυτοπεποίθησή τους επειδή δεν μπορούσαν να τραγουδήσουν ψηλότερα απο την περιοχή που μιλάνε, Η έκταση της φωνής της ομιλίας ονομάστηκε κατά λάθος «στηθική φωνή», απο τις δονήσεις που αισθάνονταν οι τραγουδιστές στο στήθος, στον θώρακά τους.

Ετσι, πέρασε μια λανθασμένη νοοτροπία ότι στο μοντέρνο τραγούδι υπάρχουν αυτοί οι τυχεροί που έχουν «φωνάρες» και έχουν τις ψηλές νότες έτοιμες απο τη φύση τους και οι άλλοι οι άτυχοι χαμένοι που δεν τις έχουν άρα είναι άφωνοι. Δεν υπήρχαν τεχνικές που να μπορούν να καλύψουν αυτό το τεράστιο κενό με αποτέλεσμα να καταστρέφονται φωνές και να καταλήγουν στα χειρουργεία με οζίδια (κάλους), πολύποδες κ.α. Και αυτό αφορούσε και διάσημους τραγουδιστές που κάποιοι απο αυτούς έχασαν την φωνή τους ή κατέληξαν να κάνουν μόδα τις βραχνές φωνές.  

Για έναν τραγουδιστή που δεν το έχει απο την φυση του είναι πολύ επικίνδυνο χωρις τεχνική, γιατί οι περισσότεροι προσπαθούν να τραγουδούν με τους μυς του λαιμού. Αυτό είναι τροχοπέδη για την φωνή. Οταν προσπαθείς να φωνάζεις για να «φτάσεις» (όπως λανθασμένα λέγεται) τις ψηλές νότες ή να πιέζεις προς τα κάτω για να «πιάσεις» τις χαμηλές...είναι μοιραίο να οδηγηθείς σε βράχνιασμα, σε κλείσιμο της φωνής ή σε φωνητική βλάβη, όπως είναι τα οζίδια (κάλοι) και οι πολύποδες. 

Αυτοί οι εκλαϊκευμένοι όροι «φτάνω τις νότες», «πιάνω τις νότες» δεν είναι μουσικά σωστοί αφού το θέμα έχει να κάνει με την ταλάντωση των χορδών που βρίσκονται στην ίδια θέση, στην ελαστικότητά τους που με την αναπνοή παράγουν περισσότερες ταλαντώσεις για την έκταση της φωνής και όχι με ένα πράγμα που βρίσκεται πιο ψηλά. Και αυτό δεν έχει σχέση με τις αντηχήσεις των ηχείων.

​

Το πρόβλημα με το στηθικό belting είναι ότι δεν υπάρχει ομοιογένεια του ήχου και η έκταση είναι μικρότερη. H πιο σωστή προσέγγιση του belting τεχνικά, για να αποφευχθεί η έντονη καταπόνηση των χορδών. είναι η μίξη στηθικής και κεφαλικής φωνής στις μεταβατικές περιοχές. Ειναι πιο ασφαλές, δεν πληγώνει την φωνή, έχει μεγαλύτερη έκταση, μεγαλύτερη αναπνοή, στήριξη απο το διάφραγμα, μεγαλύτερη ευελιξία.

Ο σημαντικός ρόλος της συναισθηματικής φόρτισης στην τεχνική

Στο belting με μίξη στηθικής και κεφαλικής φωνής, δεν θα έχεις ποτέ πρόβλημα. Αυτό ακριβώς διδάσκει το Speech Level Singing που στηρίζεται στην τεχνική του bel canto.

Ο καλός χειρισμός της φωνής και το legato, όπου ο ήχος παραμένει συνδεδεμένος όταν περνάει από την μία έκταση στην άλλη, για την εξάλειψη όλων των μεταβάσεων από περιοχή σε περιοχή, δηλαδή τα περάσματα ή passagio ή breaks, η λειτουργική αναπνοή και η μουσικότητα σε ολοκληρώνουν ως τραγουδιστή και μουσικό.